Pravda je poražena-kolumna
Piše: Nermin Bise
LJUBAZNOŠĆU AUTORA,
POSJETIOCI ZENICA BLOGA MOGU PROČITATI SLJEDEĆU KOLUMNU,
OBJAVLJENU U ITALIJANSKIM MEDIJIMA
Oslobađajuća presuda po tužbi za genocid, koju je prije četrnaest godina podnijela Bosna i Hercegovina protiv Srbije i Crne Gore, pokopala jeste, ali ne i ugasila zadnji tračak nade i vjere u pravdu.
Svi zločini bivše Savezne Republike Jugoslavije, odnosno posljednje prethodnice državne zajednice Srbije i Crne Gore, uključujući i genocid iz perioda 1992-1995, koji je počinjen u Bosni i Hercegovini, zahvaljujući prošlosedmičnoj presudi Međunarodnog suda pravde u Haagu, danas imaju novo ime. To je genocid, koji je, po presudi, počinjen unutar granica Bosne, osmišljen i planiran, a potom i realiziran u političkom, vojnom i policijskom vrhu bosanskih Srba. Riječ je dakle o djelu suverene države Bosne, kojeg su bosanski Srbi u maju 1992. nazvali Republika Srpska.
Mirovnim sporazumom iz Daytona, Republika Srpska je i zvanično dobila svoje ime, a prezime joj je sada potvrđeno i presudom – tvorevina nastala na genocidu. Zločin na koji je međunarodna zajednica ostala nijema i gluha početkom devedesetih godina, ovih je dana na sličan način sramno minimiziran. Od ove činjenice bolnija je samo istina da je šutnja i nedoslijednost, ovaj put zapečaćena presudom Međunarodnog suda pravde. Veliki teret opet je na leđima Bosne, koja će se morati suočiti sa činjenicom koju je utvrdio Sud – genocid je unutrašnji problem Bosne i Hercegovine.
Tu je možda Međunarodni sud pravde posegnuo za konzervativnim metodom, pa se nije moglo desiti, da jedna mala država kakva je Bosna i Hercegovina dobije presudu za genocid protiv druge države, što u prvi plan ističu ovih dana respektabilni intelektualci u Bosni (pr. Ner.Ćur.) Srbija jeste oslobođena odgovornosti za genocid, ali je zato Srbija braneći sebe, svu odgovornost prebacila na Republiku Srpsku. To praktično znači, a ostaje zabilježeno kao historijski fakat, da je genocid počinjen u Bosni direktan produkt agresije na tu državu koja je trebala postati dio Velike Srbije, zamišljene i stvarane zločinačkom politikom Slobodana Miloševića i Radovana Karadžića i pod komandovanjem generala Ratka Mladića i Jugoslavenske narodne armije.
Velika Srbija je ostala nedosanjani san balkanskog krvnika Slobodana Miloševića kojeg je smrt spasila od presude pred Međunarodnim sudom za ratne zločine. Njegov politički izvršilac na zadatku u Bosni Radovan Karadžić je već pomalo i zaboravljen, dok je Beograd bio zadnja adresa na kojoj se mogao pronaći general u bijegu Ratko Mladić. Presuda Međunarodnog suda pravde Srbiju sada obavezuje da konačno pronađe i u Haag pošalje generala Mladića. Također, istom presudom Srbija je okrivljena za povredu Konvencije o spriječavanju i kažnjavanju zločina genocida, jer je mogla to uraditi, a nije uradila.
Narodna skupština Republike Srbije, bude li poštovala obavezujuću presudu, treba da izglasa Deklaraciju o obavezama državnih organa Republike Srbije u ispunjavanju odluka Međunarodnog suda pravde. Naprijed navedene činjenice su grijesi Srbije u kojima sudije Međunarodnog suda pravde nisu pronašle čvrste dokaze za učešće Srbije u genocidu. Tako je Srbija ovaj put uspijela spasiti svoju kožu, i istovremeno bez imalo brige i osjećaja nelagode, žrtvovati bosanske Srbe. Imenica genocid (lat. gens-rod i occidere-ubijati, pr.M.Sto.) kao činjenica je noćna mora s kojom će se od 26.februara 2007. do Sudnjega dana svakoga jutra buditi i u košmarni san tonuti Republika Srpska.
Više od osam hiljada bosanskih Muslimana, među kojima veliki broj dječaka i staraca, ubijeno je i zatrpano u masovne grobnice sredinom mjeseca jula 1995.godine u zaštićenoj zoni Ujedinjenih naroda (UN) u Srebrenici, i njenoj okolici. Taj zločin definiran je kao genocid. Osim pripadnika Vojske bosanskih Srba (Vojska Republike Srpske), u stravičnim pokoljima i ubistvima u Srebrenici učestvovale su vojne i paravojne formacije iz Srbije (između ostalih i pripadnici zloglasne jedinice Škorpioni iz Srbije). Presudu Međunarodnog suda pravde, koji je Srbiju oslobodio odgovornosti za genocid, majke i žene Srebrenice ogorčeno su dočekale sa revoltom. -Ponovo smo ubijeni, bile su riječi Munire Subašić iz Srebrenice. Njen muž i sinovi ubijeni su u srebreničkom genocidu, a njihove kosti još nisu pronađene. Gorčina koja zaustvlja dah, oči ispunjava suzama. Pravda je, ponovo, poražena.
(Nermin Bise je bosanski novinar i publicist. Od 1996. godine radio je u sarajevskom dnevniku Oslobođenje. Od 1997. je član IFJ (Međunarodne federacije novinara). Diplomirao u Visokoj školi novinarstva u Sarajevu 1999.godine, i priprema upis za studij na Fakultetu humanističkih nauka Univerziteta Džemal Bijedić u Mostaru. Od 2005.godine radi kao free-lancer. Trenutno je angažiran u Radio-Televiziji Bosne i Hercegovine (BHRT).
Oslobađajuća presuda po tužbi za genocid, koju je prije četrnaest godina podnijela Bosna i Hercegovina protiv Srbije i Crne Gore, pokopala jeste, ali ne i ugasila zadnji tračak nade i vjere u pravdu.
Svi zločini bivše Savezne Republike Jugoslavije, odnosno posljednje prethodnice državne zajednice Srbije i Crne Gore, uključujući i genocid iz perioda 1992-1995, koji je počinjen u Bosni i Hercegovini, zahvaljujući prošlosedmičnoj presudi Međunarodnog suda pravde u Haagu, danas imaju novo ime. To je genocid, koji je, po presudi, počinjen unutar granica Bosne, osmišljen i planiran, a potom i realiziran u političkom, vojnom i policijskom vrhu bosanskih Srba. Riječ je dakle o djelu suverene države Bosne, kojeg su bosanski Srbi u maju 1992. nazvali Republika Srpska.
Mirovnim sporazumom iz Daytona, Republika Srpska je i zvanično dobila svoje ime, a prezime joj je sada potvrđeno i presudom – tvorevina nastala na genocidu. Zločin na koji je međunarodna zajednica ostala nijema i gluha početkom devedesetih godina, ovih je dana na sličan način sramno minimiziran. Od ove činjenice bolnija je samo istina da je šutnja i nedoslijednost, ovaj put zapečaćena presudom Međunarodnog suda pravde. Veliki teret opet je na leđima Bosne, koja će se morati suočiti sa činjenicom koju je utvrdio Sud – genocid je unutrašnji problem Bosne i Hercegovine.
Tu je možda Međunarodni sud pravde posegnuo za konzervativnim metodom, pa se nije moglo desiti, da jedna mala država kakva je Bosna i Hercegovina dobije presudu za genocid protiv druge države, što u prvi plan ističu ovih dana respektabilni intelektualci u Bosni (pr. Ner.Ćur.) Srbija jeste oslobođena odgovornosti za genocid, ali je zato Srbija braneći sebe, svu odgovornost prebacila na Republiku Srpsku. To praktično znači, a ostaje zabilježeno kao historijski fakat, da je genocid počinjen u Bosni direktan produkt agresije na tu državu koja je trebala postati dio Velike Srbije, zamišljene i stvarane zločinačkom politikom Slobodana Miloševića i Radovana Karadžića i pod komandovanjem generala Ratka Mladića i Jugoslavenske narodne armije.
Velika Srbija je ostala nedosanjani san balkanskog krvnika Slobodana Miloševića kojeg je smrt spasila od presude pred Međunarodnim sudom za ratne zločine. Njegov politički izvršilac na zadatku u Bosni Radovan Karadžić je već pomalo i zaboravljen, dok je Beograd bio zadnja adresa na kojoj se mogao pronaći general u bijegu Ratko Mladić. Presuda Međunarodnog suda pravde Srbiju sada obavezuje da konačno pronađe i u Haag pošalje generala Mladića. Također, istom presudom Srbija je okrivljena za povredu Konvencije o spriječavanju i kažnjavanju zločina genocida, jer je mogla to uraditi, a nije uradila.
Narodna skupština Republike Srbije, bude li poštovala obavezujuću presudu, treba da izglasa Deklaraciju o obavezama državnih organa Republike Srbije u ispunjavanju odluka Međunarodnog suda pravde. Naprijed navedene činjenice su grijesi Srbije u kojima sudije Međunarodnog suda pravde nisu pronašle čvrste dokaze za učešće Srbije u genocidu. Tako je Srbija ovaj put uspijela spasiti svoju kožu, i istovremeno bez imalo brige i osjećaja nelagode, žrtvovati bosanske Srbe. Imenica genocid (lat. gens-rod i occidere-ubijati, pr.M.Sto.) kao činjenica je noćna mora s kojom će se od 26.februara 2007. do Sudnjega dana svakoga jutra buditi i u košmarni san tonuti Republika Srpska.
Više od osam hiljada bosanskih Muslimana, među kojima veliki broj dječaka i staraca, ubijeno je i zatrpano u masovne grobnice sredinom mjeseca jula 1995.godine u zaštićenoj zoni Ujedinjenih naroda (UN) u Srebrenici, i njenoj okolici. Taj zločin definiran je kao genocid. Osim pripadnika Vojske bosanskih Srba (Vojska Republike Srpske), u stravičnim pokoljima i ubistvima u Srebrenici učestvovale su vojne i paravojne formacije iz Srbije (između ostalih i pripadnici zloglasne jedinice Škorpioni iz Srbije). Presudu Međunarodnog suda pravde, koji je Srbiju oslobodio odgovornosti za genocid, majke i žene Srebrenice ogorčeno su dočekale sa revoltom. -Ponovo smo ubijeni, bile su riječi Munire Subašić iz Srebrenice. Njen muž i sinovi ubijeni su u srebreničkom genocidu, a njihove kosti još nisu pronađene. Gorčina koja zaustvlja dah, oči ispunjava suzama. Pravda je, ponovo, poražena.
(Nermin Bise je bosanski novinar i publicist. Od 1996. godine radio je u sarajevskom dnevniku Oslobođenje. Od 1997. je član IFJ (Međunarodne federacije novinara). Diplomirao u Visokoj školi novinarstva u Sarajevu 1999.godine, i priprema upis za studij na Fakultetu humanističkih nauka Univerziteta Džemal Bijedić u Mostaru. Od 2005.godine radi kao free-lancer. Trenutno je angažiran u Radio-Televiziji Bosne i Hercegovine (BHRT).
posted by @do at 13:50
0 Comments:
Objavi komentar
<< Home